เว็บตรง เมื่อใดก็ตามที่ฉันเขียนความคิดเห็นเกี่ยวกับการศึกษานานาชาติในออสเตรเลีย ฉันมักจะเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับโรคกลัวต่างชาติที่ปลอมตัวอยู่บางๆ ซึ่งปรากฏในความคิดเห็นที่สะท้อนถึง ‘นักศึกษาต่างชาติ’ส่วนใหญ่แล้ว ผู้แสดงความคิดเห็นมักใช้พิณในประเด็นเฉพาะ 4 ประเด็น ได้แก่ มาตรฐานที่ต่ำกว่าของนักเรียนต่างชาติเนื่องจากทักษะภาษาอังกฤษที่ ‘แย่’; นักศึกษาต่างชาติเป็นนักล่า PR (ถิ่นที่อยู่ถาวร) นักศึกษาต่างชาติจะย้ายสถานที่สำหรับนักเรียนในประเทศ และนักเรียนต่างชาติก็รักษาตัวเพราะพวกเขาไม่ต้องการมีส่วนร่วมกับวัฒนธรรมและสังคมท้องถิ่น
น่าเสียดายที่ความประทับใจของนักศึกษาต่างชาติเหล่านี้
ยังแสดงออกโดยนักวิชาการที่สอนนักเรียนต่างชาติในระดับอุดมศึกษาต่างๆ
หนังสือที่ยอดเยี่ยมและทันท่วงทีของฟาน เลฮาข้ามชาติการศึกษาข้าม ‘เอเชีย’ และ ‘ตะวันตก’: ความปรารถนาที่ปรับแล้ว ความธรรมดาที่เปลี่ยนแปลงได้ และการปลอมตัวแบบนีโอโคโลเนียลในขณะพูดคุยเกี่ยวกับการศึกษาข้ามชาติหรือความเป็นสากลของการศึกษาผ่านวิทยาเขตนอกชายฝั่ง ช่วยให้เราเผชิญกับวาทกรรมสาธารณะ – แม้แต่การพูดคุยโดยใช้เครื่องทำน้ำเย็นในเจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัย ห้องรับรอง – ซึ่งเต็มไปด้วยข้อสงสัยเกี่ยวกับการศึกษาข้ามชาติ
หนังสือเล่มนี้ไม่เพียงแต่น่าสนใจในเชิงวิชาการเท่านั้น รวมถึงการทบทวนวรรณกรรมอย่างถี่ถ้วนในด้านการศึกษาระดับนานาชาติและข้ามชาติ แต่ยังอ้างอิงถึงทฤษฎีหลังอาณานิคมด้วย อย่างไรก็ตาม แม้ว่าฟานจะดึงเอาหลักการตะวันออกของเอ็ดเวิร์ด ซาอิด (Edward Said’s Orientalism (1978)) มาใช้ เธอพูดอย่างถูกต้องว่าเราจำเป็นต้องพิจารณาทฤษฎีใหม่ ๆ เนื่องจากทฤษฎีเป็นผลคูณของเวลาและสถานที่
นี่คือจุดที่เธอใช้สื่อทางชาติพันธุ์ที่ร่ำรวยและเป็นต้นฉบับเพื่อโต้แย้งว่ากลุ่มใหญ่ที่เป็นการศึกษาข้ามชาติในปัจจุบันได้เปิดเผยการพัฒนาที่ไม่คาดฝันแต่น่าสนใจในความสัมพันธ์ระดับโลกนอกเหนือจากพื้นที่การศึกษาเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง หนังสือของฟานอาจเป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าได้พบเพื่อไตร่ตรองถึงการศึกษาข้ามชาติและความซับซ้อนภายในบริบทของ ‘ตะวันออกพบตะวันตก’ ที่ซึ่งมหาวิทยาลัยตะวันตกเปิดวิทยาเขตนอกชายฝั่งเพื่อให้บริการนักศึกษาในท้องถิ่นอย่างตรงไปตรง
มาพานทำลายอุปสรรคระหว่าง ‘ตะวันออก’ และ ‘ตะวันตก’
ได้อย่างมีประสิทธิภาพด้วยการตั้งคำถามกับแนวคิดที่มีรั้วรอบขอบชิดเหล่านั้น ตะวันออกและตะวันตกอาจกลายเป็นแนวคิดที่ค่อนข้างล้าสมัยตั้งแต่สมัยที่ทั้งสองเป็นข้อตกลงที่มีสกุลเงินมากขึ้นในช่วงวันที่วุ่นวายของการล่าอาณานิคมของยุโรปเมื่อความสัมพันธ์เชิงอำนาจที่แตกต่างกับความหวือหวาทางเชื้อชาติสังคมและเศรษฐกิจล้วนเป็นสมัย .
การอภิปรายของฟานเกี่ยวกับตะวันออกและตะวันตกแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าความสัมพันธ์เชิงอำนาจระหว่างทั้งสองได้เปลี่ยนไปแล้ว แต่ไม่ใช่ในลักษณะที่ตรงไปตรงมา กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในขณะที่มหาวิทยาลัยจากตะวันตก (ออสเตรเลีย สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร และฝรั่งเศส) ได้เปิดวิทยาเขตในภาคตะวันออก (ดูไบ สิงคโปร์ เวียดนาม และไทย) ซึ่งอาจดูเหมือนเป็นรูปแบบที่นุ่มนวลของลัทธิล่าอาณานิคม แต่สถาบันเหล่านี้ พึ่งพารูปแบบธุรกิจตามความต้องการของนักศึกษาในท้องถิ่น
นอกจากนี้ วิทยาเขตของมหาวิทยาลัยตะวันตกได้กลายเป็นสภาพแวดล้อมที่โรแมนติก ซึ่งนักเรียนปรารถนาที่จะสัมผัสกับวัฒนธรรม ‘ต่างชาติ’ ที่แปลกใหม่ ซึ่งรับรู้ได้ว่าวิทยาเขตตะวันตกจะนำติดตัวไปด้วย ดังนั้นจึงเป็นการพลิกทฤษฎีตะวันออกนิยมอันเป็นที่รักของ Said มาเป็นเวลานาน เว็บตรง / บาคาร่าเว็บตรง
